“Pssst, Sjaan….” schrijf ik in het kleine chatvakje van Facebook Messenger. Ik hoef niet lang te wachten of er komt antwoord. “Hey Betty, koffie?” Mijn mondhoeken schieten als vanzelf omhoog en een glimlach presenteert zich. “Lekker, Sjaan.” Alle dingen die wij namens ons egootje bedenken of zeggen worden voordat we ze tikken van een * voorzien. Ons dagelijks koffiemomentje is vaak reden tot grote pret. Mijn Betty huppelt regelmatig viritueel door het huis van Sjaan en ploft neer op meubelstukken om vervolgens eens te zuchten van genoegen of van frustratie…
Mijn vriendinnetje en ik waren een dertig dagen uitdaging begonnen om samen een dagboek te maken waarin onze egootjes een rol speelden. De reden? Om vooral van elkaar te leren als het gaat om positief te blijven, onder ogen te zien dat we toch wel vaak vervallen in doemdenken of gefrustreerd proberen dingen te laten lukken en dan nog verrast zijn dat het niet lukt…
Ongemerkt zijn de dertig dagen al lang verstreken. Het voelt zo vertrouwd om even bij haar binnen te springen en gewoon te roepen wat ik denk. Het is een onuitgesproken toestemming om bij elkaar in het hartje te kijken, naar alles wat daar speelt.
Op een dag had ik iets gedaan waar ik vooraf al mijn twijfels bij had, maar toch deed. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Een grijze wolk hing boven mijn hoofd en wat was het prettig om even met ego en al viritueel op de bank te ploffen en alles eruit te gooien.
Wat mij betreft is de uitdaging meer dan geslaagd en hoeft het niet meer als uitdaging te worden benoemd. De dagelijkse ego-meetings mogen blijven om ervoor te zorgen dat het schuifje van het paneel van onze gedachten op standje positief blijft staan. Het samenwerken levert veel op. Elkaar even door dat ene moment, want meer is het vaak niet, te trekken om daarna weer vol goede moed door te gaan met het waarmaken van onze dromen.
* Lieve Sjaan, morgen gewoon weer koffie toch?
Tuuurlijk! 🙂 ?